AkatlarNet  Mahallemizin haber sitesi 

Şimdi Akatlar'da Zeytinoğlu Caddesi'nin sağına soluna düşen site ve apartmanlarla kaplı alanlar bağlık bahçelikmiş... Annem çocukluktan genç kızlığa geçme yaşlarında; 15 falan... Ona kalsa "çocuktum" diyor, ama ben o yıllardan geçeli annem kadar eski olmadığı için anılarım daha taze; o nedenle de "genç kızlığa geçme yaşları" diyorum.
Evleri Levent'teymiş. Annem "herkesin imrendiği evlerdi" diyor. İki katlı, tavan arası ardiye veya çocuk odası olabilecek bölümü bulunan, bahçeli, villa tipi bir evde geçmiş çocukluğu...
Bisikleti varmış. "Yalnız benim değil hemen hemen her evin çocuğunun bisikleti vardı" der annem. Tabii çocukların hele evleri de uygunsa bisikletlerinin olması, bisiklete binmeleri doğal. Ama annemin anlattıklarında benim ilgimi çeken asıl konu o dönemde yaşayanlarla bugün yaşayanların "hayata bakış" farkı...
O zaman 14-16 yaş grubundaki kızlar bisikletleriyle sokak aralarında dolaşır, bugün yaşadığımız yer olan Akatlar'a gelir tur atarlarmış. "Şortlarımızı giyer bisikletimize atlardık" diyor annem.
Tabii o zaman trafik böyle değil, bu çevreler bahçelik... Ama sadece bu değil ki, ekmek almak için fırına, ufak tefek alış veriş için çarşıya bisikletle giderlermiş.
Ben 13-14 yaşlarındayken bir yaz Ege'de bir sahil kasabasına gitmiştik. Annem hemen hemen benim bugünkü yaşımdaydı; sürekli bisiklete biniyordu. Oradaki komşularımız "Necla hanım kadın olarak bisiklete binmek dikkat çekici oluyor. Çekinmiyor musunuz?" diye sormuşlardı. Hiç unutmam, annem "Ben çocukluğumda çok binerdim" demişti.
Komşularımız "İstanbul'da imkan bulur muydunuz?" diye sorunca annem de Levent'teki çocukluk anılarını anlatmıştı.
Aradan yıllar geçti. Daha modern bir dünyada yaşıyoruz. Daha güçlü iletişim araçları var. Daha güvenli ortamlardayız.
Gerçi yollar o zamanki gibi bisikletle dolaşılacak kadar tenha değil; ama, tenha olsa İstanbul'da bisikletle dolaşabilir miyim diye kendime sorunca ürperiyorum.
Annem ve onun kuşağındakiler ne kadar şanslıymış...