AkatlarNet  Mahallemizin haber sitesi 

Eskiden bahçeli nizam evlerin olmadığı mahallelerde çamaşırlar pencerelerde kurutulurdu. İstanbul'un kalabalık semtlerinin Arnavut kaldırımı döşeli dar sokaklarında, karşılıklı ikişer üçer katlı, birbirlerine bitişik genellikle ahşap evlerin, cumbalarıyla pencereleri arasına gerilen iplerde çamaşır kurutmak kentin özelliği sayılırdı. Bazen karşılıklı iki ev arasında duvarlara çakılmış makaralı çivilere-çengellere, bazen yan yana pencerelerden dikey uzatılmış demir çubuk ya da sopalara bağlanmış iplerde rengârenk çamaşırlar sallanırdı. Aynı sokaktakiler hangi komşunun çamaşır günü olduğunu bilirlerdi.
Genellikle yatak çarşafı, yastık kılıfı, yorgan kılıfı, masa örtüsü, perde gibi eşya asılırdı pencere önlerine... Giyecek olarak da pantolon, kazak, hırka, yelek, başörtüsü gibi eşya pencere önlerinde kurutulurdu. Gerçi iç çamaşırı asanlar da olurdu ama, iç çamaşırı asmak görgüsüzlük sayılırdı.
Ahşap evlerin yerini kâgir evler alınca, cumbalar da yerlerini balkonlara bıraktı. Sokaklar genişledi, evden eve ip germek zorlaştı, çamaşırlar da bu süreçte balkonlara gerilen iplerde kurutulmaya başlandı. Artık pencerelere gerilmiş iplerde çamaşır kurutma alışkanlığı pek az yerde kaldı.
*
Bizim mahallede, bu "eski İstanbul" alışkanlığına epeydir rastlamıyordum. Geçenlerde bir komşumuzun penceresindeki çarşafları görünce o eski dönemlerin sokakları gözümde canlandı.
Eeee zamanla çamaşır yıkama, kurutma teknikleri değişince alışkanlıklar da değişiyor tabii. Ayrıca -kesin bilmemekle birlikte- sanırım caddeye bakan pencerelerde çamaşır kurutmak, halı, çarşaf silkelemek, belediyelerce de "kent kültürüne aykırı" davranışlar arasında sayılıyor, "görüntü kirliliği" veya "çevreyi rahatsız edici" hal olarak görülüyor. Korna çalmak, gürültü yapmak gibi.